Τρίτη 10 Ιουλίου 2012

Το κυνήγι της Ευτυχίας: Επαγγελματική Αποκατάσταση.

Καταρχήν, στο σύγχρονο κοινωνικό-οικονομικό πλαίσιο που τοποθετείται ο μέσος σημερινός άνθρωπος, είναι ευρέως αποδεκτό ότι θα δουλεύει 30 με 40 ώρες την εβδομάδα, επί 30 περίπου χρόνια, ώστε να καταφέρνει να ικανοποιεί τις ανάγκες του (βιολογικές, ασφάλειας, κοινωνικές, αναγνώρισης και αυτοπραγμάτωσης, σύμφωνα με τον Αβραάμ Μάσλοου). Από τα προαναφερόμενα συνεπάγεται πως ο μέσος αυτός άνθρωπος θα δουλέψει συνολικά πριν (αν κάποτε..) πάρει σύνταξη 41.400 με 55.200 ώρες (30-40 ώρες/εβδομάδα* 46 εβδομάδες/χρόνο*30 χρόνια), δηλαδή περίπου 50.000 ώρες. Συμπερασματικά, το που θα εργάζεται κάποιος/α μαζί με το τι ακριβώς θα κάνει εκεί, είναι ένας παράγοντας που επηρεάζει δραματικά την ζωή του εκάστοτε μέσου ανθρώπου.
Με την προϋπόθεση ότι τα προλεχθέντα είναι αποδεκτά, αναλύονται παρακάτω δύο διαφορετικοί δρόμοι που μπορούν να οδηγήσουν ένα σύγχρονο άτομο σε κατάσταση ευφορίας ενόσω δουλεύει.







1. Προσπαθώντας να ακολουθήσεις τα όνειρα σου, κάνοντας αυτό που σου αρέσει.

Πρώτον, Ακούμε πολύ συχνά, ότι αν κάποιος/α ασχοληθεί με αυτό που του/της αρέσει/ονειρεύεται θα είναι και αντίστοιχα καλός/ή και επιτυχημένος/η σε αυτό, επειδή θα το κάνει με περίσσιο ζήλο, αφοσίωση, πείσμα και πάθος. Δυστυχώς στις περισσότερες περιπτώσεις αυτό δεν ισχύει. Πρέπει να σημειωθεί φυσικά, ότι το αν θα πετύχεις έναν στόχο, εξαρτάται, εκτός από το πόση προσπάθεια θα καταβάλλεις και από το πόσο "φτιαγμένος" είσαι για αυτό (νοημοσύνη, σωματική διάπλαση κλπ) και από το πόσο ψηλό στόχο έχεις βάλει. Δεν είναι το ίδιο να θέλει κάποιος/α να γίνει αστροναύτης με το να θέλει να γίνει δημόσιος υπάλληλος. Σύμφωνα με έρευνες, από τους 100 ανθρώπους που έχουν έμφυτο ταλέντο στη μουσική, μόνο ο ένας έχει και πάθος με αυτή και αντίστοιχά, από τους 100 ανθρώπους που έχουν πάθος με τη μουσική μόνο ο ένας είναι πραγματικά ταλαντούχος. Το ίδιο κατά τη γνώμη μου συμβαίνει με τα περισσότερα επαγγέλματα που απαιτούν κάποια γενετική ιδιομορφία (πχ, αθλήματα, τέχνες, πολιτική -ναι πολιτική- κλπ). Για να πετύχεις δηλαδή τα "όνειρά σου, πρέπει να έχεις και πάθος για αυτό που θα κάνεις αλλά και κάποια συγκεκριμένα γενετικά χαρακτηριστικά, που να σε καθιστούν ικανό να τα περαιώσεις. Παρόμοια είναι η κατάσταση και σε άλλα επαγγέλματα όπως, ερευνητές, στελέχη επιχειρήσεων και άλλα. Το συμπέρασμα είναι ότι λίγοι -τυχεροί- μπορούν να κάνουν τα "όνειρα" τους πραγματικότητα, αυτοί που έχουν τη γενετική προδιάθεση και συνάμα το πάθος για αυτά. Το όνειρα, μπαίνει σε εισαγωγικά, διότι τα όνειρα ενός αλλάζουν όσο αυτό το άτομο μεγαλώνει σε ηλικία, τοποθετείται σε διαφορετικά πλαίσια κλπ.
Δεύτερον, αν κοιτάξουμε την πυραμίδα των αναγκών του Μάσλοου, το να κάνεις κάτι που σου αρέσει πραγματικά, αγγίζει κυρίως την ανάγκη της αυτοπραγμάτωσης, που είναι για πολλούς, ασταθής και ίσως "άπιαστη". Το να γίνεις ζωγράφος/ηθοποιός/ποδοσφαιριστής, δεν σου εξασφαλίζει φαγητό, στέγη, φίλους και αναγνώριση. Βέβαια, υπάρχουν και πάλι τα "αστέρια" από τα οποία εμπνεόμαστε και μας δίνουν φρούδες ελπίδες ότι μπορεί μια μέρα να τα καταφέρουμε, με τη δύναμη της θέλησης μας.

2. Κάνοντας κάτι στο οποίο είσαι καλός/ή.

Όπως αναφέρθηκε και παραπάνω τα όνειρα και οι στόχοι μας, αλλάζουν. Συνειδητοποιούμε πως αντί ποδοσφαιριστές και αστροναύτες (αυτά έλεγαν κυρίως οι συμμαθητές μου στο δημοτικό) θέλουμε να γίνουμε προγραμματιστές, μηχανικοί, ιδιοκτήτες καφέ/μπαρ ή ταβέρνας κλπ. Στόχοι άρα πιο πραγματοποιήσιμοι και στόχοι που απαιτούν λιγότερη γενετική προδιάθεση (genetic predisposal). Αυτοί οι στόχοι αντίθετα με τους παραπάνω, είναι πιθανότερο να ικανοποιήσουν τις τέσσερις βασικές κατηγορίες αναγκών μας (βιολογικές, ασφάλειας, κοινωνικές και αναγνώρισης) αλλά συνήθως πάνε ένα άτομο, αρκετά βήματα μακριά από την αυτο-ολοκλήρωση. Ένας επιτυχημένος μέσος μάνατζερ μιας εταιρίας, μπορεί κάλλιστα να έχει μια πανευτυχισμένη οικογένεια που δεν της λείπει τίποτα, αλλά δεν θα φτάσει στην αυτοπραγμάτωση, που θα απαιτούσε πιθανότατα να προσπαθήσει να γίνει επιστήμονας ή βουλευτής, ή διευθύνων σύμβουλος, κλπ. Συμπερασματικά μη κυνηγώντας τα όνειρά μας, είναι πιθανότερο να βρούμε ευτυχία μέσω πιο απλών πραγμάτων.
Αυτό που μπορεί να ανακαλύψει όμως ένα άτομο, κάνοντας μια συμβατική (συμβατική στα μάτια ενός αστροναύτη ή ενός τραγουδιστή) δουλειά, είναι η δική του γενετική προδιάθεση. Έστω ότι ο Σωτήρης ήθελε από μικρός να γίνει τραγουδιστής ροκ μπάντας. Καλώς ή κακώς και καθώς δεν έχει τη φωνή του Axl, περνάει στο οικονομικό στο Αριστοτέλειο, βλέπει ότι "το'χει" (παρόλο που σνόμπαρε τους οικονομικάριους) και κάνει και ένα μεταπτυχιακό στη διοίκηση ανθρωπίνων πόρων ή κάτι παρόμοιο. Ανακαλύπτει στην πορεία λοιπόν ότι είναι γεννημένος για να πουλάει (κάποιοι άνθρωποι απλά είναι) και κάνει μια πολύ επιτυχημένη καριέρα, ασχολούμενος παράλληλα με τη ροκ μουσική σαν χόμπυ. 
Είναι πιο ευτυχισμένος σε αυτή την περίπτωση, ή θα ήταν πιο ευτυχισμένος εάν κυνηγούσε μια καριέρα σαν ροκ τραγουδιστής, που ήταν το "όνειρό" του...??
Βασική προϋπόθεση που δίνει βάση σε αυτά που γράφονται παραπάνω, είναι το ότι όταν κάνεις κάτι στο οποίο είσαι από γεννησιμιού σου καλός, εκμεταλλεύεσαι δηλαδή τη γενετική σου προδιάθεση, νιώθεις ευτυχία και ευεξία παρόλο που αυτό που κάνεις δεν είναι το ιδανικό. Επίσης σε ένα βαθμό, σε επιβραβεύει ο εγκέφαλός σου διότι νιώθει ότι κάνεις αυτό που είσαι γεννημένος να κάνεις. Τα χάσκυ είναι φτιαγμένα για να τρέχουν ασταμάτητα στο χιόνι, κάθε σπιθαμή του σώματός τους αλλά και τα ένστικτά τους ευνοούν αυτό το πράγμα. Πιστεύω λοιπόν, ότι όταν κάνεις κάτι στο οποίο είσαι καλός, καλύτερος από τους περισσότερους που έχεις γύρω σου δηλαδή, αν όχι κατευθείαν, με τον καιρό θα σου αρέσει.
Είναι προτιμότερο να γίνεις κάτι στο οποίο είσαι καλός, παρά να προσπαθήσεις απλά να πετύχεις έναν εξιδανικευμένο και πολλές φορές άπιαστο στόχο.

*Σημείωση: Οι παρακάτω αποτυπωμένες σκέψεις περιγράφουν μια στάση ζωής η οποία ερμηνεύεται ως βέλτιστη (όταν ο στόχος είναι η ευφορία - Euphooooriaaaaa, lalalla- και η ευτυχία) από την οπτική γωνία του συγγραφέα και δεν είναι σκόπιμο να γενικευτούν ή να θεωρηθούν έγκυρες σε ακαδημαϊκό επίπεδο.

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου